Ik was ruim 9 weken zwanger van ons 3^e kindje toen ik per toeval op deze website uitkwam. Ergens wilde ik het niet zien, maar iets trok mijn nieuwsgierigheid. Ik was erg onder de indruk van de methode, ik vond het in zekere zin zelfs mooi. Hoewel ik natuurlijk het nooit hoopte mee te maken, vond ik het mooi dat zoiets bestond voor mensen die dit lot wel trof. Het ontroerde mij.

Wat ik toen nog niet kon vermoeden is dat ik een week later zelf één van deze lotgenoten zou worden. Ik ging voor iets kleins naar de gynaecoloog en hij besloot om even een echo te maken om te kijken hoe ver ik nu zwanger was. Ik zal nooit meer de stilte vergeten die toen viel…

Ons kindje was helaas, zeer recent overleden. Ook zagen ze al wat kleine afwijkingen op de echo. Het eerste wat zo’n arts dan tegen jou als moeder zegt is: hier kon jij niets aan doen.. er was iets mis met jullie kindje en de natuur heeft ingegrepen. Ik vond deze uitspraak op dat moment zo’n ongelofelijke dooddoener. Ik was intens verdrietig.. hoe kon dit nu?

Het betrof een missed abortion en de arts stelde me de keuze om het af te wachten, met pillen op te wekken of meteen voor een curettage te gaan gezien de termijn. Ik hoefde niet meteen te beslissen en dat vond ik heel fijn. Ik besloot om eerst over de eerste shock heen te komen en de start van de bevalling (ik vind miskraam een rotwoord) af te wachten.  Het leek me mooi om ons kindje, net als de andere 2 kindjes, thuis te krijgen en afscheid te kunnen nemen. Doordat ik deze site had gezien leek me dit niet eng en durfde ik dit wel aan. Die week keek ik regelmatig op deze website om me emotioneel voor te bereiden op wat komen ging, wat ik zou gaan zien. Na een week was ik er klaar voor en vroeg ik de arts voor de pillen om de bevalling op te wekken. Ik vroeg aan de gynaecoloog van dienst (niet mijn eigen) wat ik het beste kon doen: in water opbaren of niet. En zij gaf aan dat ik haar beter zo kon bewaren, in water zou ze vergaan…

De dag erna werd er ’s morgens vroeg met een klein engeltje bij ons thuis geboren. Wat was ik verdrietig en trots tegelijk. Trots dat het allemaal goed gegaan was en we de kans krijgen afscheid te nemen. En wat was ze klein (voor mijn gevoel was het een meisje) Ze was denk ik net 3 cm  groot en zo ontzettend teer. Ze lag op mijn hand en het was niet meer dan een klein donker prutje. Je zag 2 oogjes en een handje en veel meer was niet herkenbaar. Ik besloot haar even vast te houden en haar daarna in het bakje water te leggen wat al klaar stond. Ik was door deze site ervan overtuigd dat dit het beste was en ik er geen spijt van kon krijgen.

Ik liet haar een paar uur alleen om rustig ´in model’ te komen. ’s Middags ben ik naar haar gaan kijken en o wat was ik ontroerd. Het was gewoon echt een minibabytje geworden! Zo mooi om te zien.. helemaal licht roze, alles zat erop en eraan. 10 vingers, 10 teentjes.. ik heb ze allemaal geteld en bewonderd. Ook mijn man vond het mooi om te zien. Wat mij echter meteen opviel is dat ons kindje afweek van de foto’s die ik had gezien. Ik had de indruk dat ze een schisis had (hazenlip) want haar gezicht was niet gesloten, ook was haar buik niet gesloten en er zat een gaatje in haar hoofd.

Door dit te zien, kregen de woorden van de gynaecoloog: “er was iets mis met jullie kindje en de natuur heeft ingegrepen”, ineens zoveel meer waarde. Ik zag met eigen ogen hoe fout het zat, en dat ons mogelijk een onmogelijke keuze bespaard werd. We hebben uitgebreid mooie foto’s gemaakt van ons kindje en eentje staat zelfs gewoon bij ons op de kast.

Twee dagen na de geboorte had ik een nacontrole bij de gynaecoloog. Ik had ons kindje meegenomen omdat ik haar wilde laten zien aan de arts, zien of hij mijn vermoedens kon bevestigen.
Hij was erg onder de indruk. Hij liet zijn co-assistent weten dat hij de kindjes zelden zo goed geconserveerd te zien kreeg, begon toen diep na te denken en zei: ik geloof dat ik hier laatst iets over heb gelezen! Hij bevestigde meteen dat er zichtbare afwijkingen waren en bood aan om ons kindje op te sturen voor onderzoek. Echter het idee dat ik haar niet meer zou zien of kunnen begraven deed me veel verdriet. Hij bood toen aan om een afspraak bij de Klinisch Geneticus te regelen en vroeg me om goede, gedetailleerde foto’s te maken van het kindje en die mee te nemen.

We hebben ons kindje 4,5 dag opgebaard in water. Die dagen stond ze in de koelkast. 4,5 dag heb ik afscheid kunnen nemen, vingers en tenen kunnen tellen en tegen haar kunnen praten. Ze is zelfs mee geweest naar opa en oma, en zelfs haar overgrootoma heeft haar gezien. Ook de oudere zussen hebben het kindje gezien. Iedereen vond het mooi dat dit kon. Want ook zij keken allemaal uit naar een kleinkind / broertje/zusje. Op  de 4^e dag vond ik het goed en hebben we een mooie laatste rustplaats gemaakt voor haar en haar begraven, samen met haar placenta.

Een paar weken later kregen we de oproep van de Klinisch Geneticus en mochten we op consult komen met de foto’s. Ze hebben uitgebreid de tijd voor ons genomen konden op basis van de bevindingen aangeven dat ons kindje mogelijk Trisomie 13 had. Hierdoor kwamen wij in aanmerking voor een chromosomenonderzoek.

Inmiddels hebben we hiervan de uitslagen binnen en die waren gelukkig goed. Beiden zijn we geen drager van een chromosomen afwijking. We konden er dus echt niets aan doen. Omdat er wel een lichte kans op herhaling is komen we bij een eventuele volgende zwangerschap in aanmerking voor meer onderzoeken.

Zonder de Watermethode hadden we er mogelijk nooit achter gekomen waarom het mis is gegaan. Tevens hebben we rustig afscheid kunnen nemen. Dit alles heeft mij zoveel rust gegeven dat ik het verlies van ons kindje goed heb doorstaan en kunnen verwerken en een plekje kon geven.

Het verdriet zal moeten slijten maar gelukkig heb ik hierdoor wel haar foto’s nog.

Ons kindje is vermoedelijk met 9 weken 4 dagen overleden, met 11 weken 4 dagen geboren.

Daisy Jansen-Janssen

Het was donderdag 12 maart 2015, ik was ruim 16 weken zwanger en ik voelde me niet zo goed. Niet dat ik ergens specifiek last van had, maar het voelde gewoon niet goed. Ik belde met de poli gynaecologie om mijn zorgen bespreekbaar te maken en zij konden me gerust stellen, ik hoefde niet extra langs te komen want ik had maandag immers weer een controle afspraak staan. Zo gingen we het weekend in en ebte mijn onrust weer weg. Die maandag reden we naar het ziekenhuis en zei ik nog dat ik er éindelijk een beetje van kon gaan genieten, van het idee dat we twee kindjes tegelijk zouden krijgen. Ik vond het tot dan toe vooral spannend, zo’n hoogrisico zwangerschap, maar eindelijk kon ik dat een beetje loslaten.

Het moment dat de echoscopiste de kop van het echoapparaat op mijn buik plaatste en beheerst tegen haar collega zei: “Kijk je mee?” voelde en zag ik al dat het mis was. Onze twee kindjes lagen stil in mijn buik, geen hartslag en geen beweging meer. Het moment daarna beleefden we als in een roes. We werden opgevangen door een dienstdoende gynaecoloog die me vroeg wanneer ik wilde bevallen. “In augustus…” zei ik nog, want als ik augustus zou halen zou ik de 37 weken gehaald hebben…

Het werd uiteindelijk woensdag 18 maart en achteraf gezien hadden we geen betere keus kunnen maken. De bevalling werd opgewekt met tabletten en we brachten die dag vooral wachtend door in de verloskamer. Het kon wel langer dan 24 uur gaan duren als we pech hadden. In de loop van de middag een wisseling van dienst, de avondploeg van verpleegkundige en verloskundige kwamen zich voorstellen. We maakten een kort kennismakingspraatje toen de nieuwe verloskundige ons over de watermethode vertelde en ze ons vroeg of we wat foto’s wilden zien. We waren diep onder de indruk, wat zag dat er mooi uit…

Onze twee jongens zijn die avond uiteindelijk rond 19.30 uur geboren. We vingen ze inderdaad op in bakjes water en konden ze daardoor goed bekijken en bij ons houden. De aanzet van de wenkbrauwen, de nageltjes… alles zat er al aan. Ze waren helemaal compleet en hoefden alleen nog maar te groeien. We konden ze aanraken, hun handjes op onze vinger laten rusten en ze van dichtbij bekijken. De verpleegkundige stelde nog voor om ze samen in één bakje water te leggen, zo hadden ze immers ook in mijn buik gezeten. We hebben de kindjes op deze manier echt nog bij ons kunnen houden en prachtige foto’s gemaakt.

Overdag hadden we al een hartvormig kistje uitgekozen om de jongens samen in te leggen. Toen we ze uit het water tilden en overlegden in het kistje werd ineens duidelijk dat ze nog lang niet levensvatbaar waren. Zo perfect als ze eruit zagen in het water, zo snel verkleurden en vervormden ze toen ze in het kistje lagen. En het bijzondere was: dat was niet eens zo erg. We hadden prachtige uren met elkaar gehad waarbij we ze vanuit het water konden bewonderen en dat is de herinnering die gebleven is.

We gingen naar huis met een heel vredig en warm gevoel. Wat hadden wij dit op een mooie manier mogen doen en wat een geluk hadden wij dat we ‘toevallig’ met de watermethode werden geconfronteerd. Aan meelevende familie en vrienden konden we mooie foto’s laten zien van die kindjes waar we tóch trots op waren en graag over wilden praten. Ook dat heeft ons zo gesteund. Een ieder was diep onder de indruk van de foto’s, men vond ze prachtig en wat doet dat je goed om te horen als jij deze kindjes ter wereld hebt gebracht.

Al langere tijd kunnen wij inmiddels zeggen dat dit verlies een plekje heeft gekregen en de watermethode heeft daar voor mijn gevoel een hele belangrijke rol in gespeeld. Op de dag zelf maar ook in de periode daarna hebben de prachtige beelden van de kindjes in water me ontzettend gesteund. Dat zijn nu ook de herinneringen die ik heb aan dit afscheid. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik zulke mooie plaatjes op mijn netvlies heb als ik aan deze droevige gebeurtenis terugdenk.

Chrissy van Rijn

Je vindt de foto’s van de tweeling van Chrissy hier (16+2).

Thijs in het water, onze ervaring met de watermethode

Heel graag delen wij, als ouders, onze ervaring met de watermethode, waarmee wij op een prachtige manier, samen met ons zoontje Faas van bijna 3 jaar en onze familie, afscheid hebben kunnen nemen van ons zoontje Thijs. Geboren op 17 juni 2017, na 18 weken zwangerschap.

Thijs, die we toen nog ‘de baby’ noemden, had met alle echo’s nog een prachtige hartslag en zag er goed uit. Maar was met deze termijn buiten de baarmoeder nog niet levensvatbaar… Omdat de vliezen waren gebroken en er nagenoeg geen vruchtwater meer was, kon Thijs niet meer groeien en konden zijn organen zich niet ontwikkelen.

We hadden een aantal dagen om na te denken. Wat willen we, wat willen we vooral niet? Hoe willen we dat dan? En kan dat wel? Zo noemde een van de verpleegkundigen ook de watermethode. Een methode waarin je, je overleden baby na de geboorte in het koude water legt. Er was in het Maasziekenhuis Pantein in Boxmeer toen nog geen ervaring met deze methode, maar wel enthousiasme bij een aantal mensen om het een keer te proberen. Op basis van kennis uit een aantal artikelen, de website www.watermethode.nl en ‘boerenverstand’, hebben we uiteindelijk samen de methode toegepast.

Thijs werd geboren en we wilden niets liever dan hem zo snel mogelijk bij ons houden. In de wat onhandige grote doek hebben we hem dichtbij ons gehouden en zijn borstkasje zien bewegen. Het gevoel en de gedachte dat hij een paar uur ‘echt’ bij ons is geweest, is erg mooi. Nadat hij was gewogen en gemeten en dat de verloskundige en verpleegkundige gipsafdrukjes hadden gemaakt van zijn handjes en voetjes hebben we hem, samen op onze kamer, in een glazen ronde vaas met ijskoud water gelegd. Het was zo bijzonder om te zien hoe snel zijn donkerrode, bruine kleur veranderde in heel natuurlijk baby roze. Prachtig hoe zijn lijfje direct de foetushouding weer aannam in het water. Zijn armpjes en handjes voor zijn kleine gezichtje, precies zoals we dat ook op de echo’s zagen. Z’n lijf werd opeens nog veel sterker en steviger in het water. Vreemd om te zien was het eigenlijk niet. Soms dacht ik, het is wel een beetje wetenschappelijk, ‘menig biologie leraar zou er jaloers op zijn’, grapten we nog. Maar dat was voor mij echt een verschil tussen verstand en gevoel. Je eigen kindje in een mooi waterbadje heel dicht bij je, daar is niets wetenschappelijks aan, dat is puur gevoel. Het voelde zelfs heel natuurlijk en ook mooi. Thijs had het vruchtwater dat hij kwijt was in mijn buik op deze manier weer en beetje terug, een veilig gevoel. Zijn kleine teentjes en vingertjes met echte nageltjes erop waren zo mooi om te zien in het water.

Door de glazen vaas heen konden we Thijs van alle kanten heel goed bekijken en aanraken. We hebben ons verwonderd over hoe sterk we waren. Ondanks de emotionele en heftige situatie, lukte het ons toch om wat te eten. Met Thijs heel dicht bij ons, op onze kamer in het water. Vlak na de geboorte hebben we veel foto’s gemaakt van ons mooie mannetje. Voor ons hele mooie foto’s, voor anderen zoals familieleden of vrienden, misschien wat minder prettige foto’s, kwamen we tot de conclusie. Vervolgens bekeken we de foto’s van Thijs in het water. Dat zag er zo mooi en natuurlijk uit. Deze foto’s durfden we wel te delen met familie en vrienden.

Al snel namen we het besluit dat we Thijs heel graag wilden laten zien aan ons zoontje, onze ouders, broer, zussen, oma en vrienden die dat wilden. Er is een foto die we hebben genomen van Thijs zijn handjes voor zijn gezicht, waarop je de vingertjes en nageltjes heel mooi kunt zien. Als je niet beter zou weten denk je dat Thijs gewoon lekker slaapt en weer wakker wordt. Deze foto hebben we heel veel gebruikt en vlak na zijn geboorte ook via whatsapp of via de email aan mensen verzonden. Het voelt heel goed om je mooie kindje op deze manier ook aan anderen te laten zien. En om te kunnen laten zien dat een kindje van 18 weken al echt een kindje is met alles erop en eraan. Die kleine nageltjes illustreren dat heel mooi.

Op de dag dat Thijs is geboren zijn onze ouders en ons zoontje Faas ’s avonds komen kijken. We hebben veel tips gekregen van de verpleegkundigen over hoe we hiermee om konden gaan. Eerst heeft Faas kennis gemaakt met zijn broertje Thijs. Hij keek samen met papa naar Thijs in het water en vroeg of Thijs ging zwemmen. Speels tikte hij tegen het glas aan. Die nuchtere peuterlogica is heel erg fijn op zo’n moment. Met z’n drieën zaten we rondom de vaas met ons zoontje en broertje erin. Wij als ouders, waren al een klein beetje gewend aan dit beeld en voor Faas leek het de normaalste zaak van de wereld, een broertje in het water. Na een minuutje kijken vroeg hij ‘gaan we nu weer spelen mama?’ Opa en de oma’s vonden het vervolgens ook heel mooi om Thijs zo te kunnen zien en aanraken. Tien vingertjes met nageltjes, tien teentjes, wenkbrauwtjes, alles zit erop en eraan. Een mooi gaaf en zo compleet kindje.

Die avond zitten we samen op de bank met Thijs. Het mooie van deze methode is dat je je kindje heel eenvoudig kunt oppakken en bij je houden. Door het water plakt de huid niet meer en kun je knuffelen, kusjes geven en wanneer je wilt je kindje weer in het water leggen. De doek waarin we Thijs telkens hebben vastgehouden heb ik weken lang bij me gehad. Nu heeft deze doek een bijzonder plekje in ons huis. Buiten was het dertig graden die week. Het leek ons verstandig om in de nacht te kiezen voor extra koeling. De eerste nacht is Thijs gekoeld op de afdeling. Die ochtend heeft een verpleegkundige Thijs weer bij ons gebracht, in het water. Samen met haar hebben we de grote blauwe navelklem vervangen voor een hechtdraadje, waardoor Thijs nog natuurlijker in het water lag.

We mochten naar huis en hebben Thijs zelf mee naar huis genomen in onze eigen auto. Even uit het water maar wel in de vaas. Op een koudecompres in een lakentje en thuis direct weer in het koude water. Regelmatig schakelde we in deze week over op de praktische modus, ook toen we thuis kwamen. Ik vulde direct vijf bronwaterflessen met water en legde deze in de koelkast op de koudste stand. Uit de diepvries haalde we koelelementen om onder de vaas te leggen. Midden in onze huiskamer hebben we Thijs een heel mooi plekje gegeven. In vele opzichten spannend, maar vooral de praktische kant was spannend. Gedurende deze hittegolf, hoe lang zouden we Thijs zo bij ons kunnen houden? Dat was iets wat niemand ons kon zeggen. Wat vast stond was dat we deze week definitief afscheid zouden moeten gaan nemen. Enkele keren per dag verversten we het water door Thijs uit de vaas te halen en nieuw koud water in de vaas te doen. In de nacht hebben we na heel lang twijfelen Thijs in de kelder gezet. We hadden zelf geen prettig gevoel bij de koelkast. En hoewel de kelder ook heel cru klinkt, was dat voor ons een goede oplossing, want de meest koele plek in huis.

Het was fijn om Thijs heel dichtbij ons te hebben en te kunnen knuffelen. En zoveel mogelijk tijd door te brengen met Thijs in ons midden. Iedereen die Thijs heeft gezien, zowel in het ziekenhuis als bij ons thuis was verwonderd over het mooie effect van het water. Een van mijn vriendinnen heeft dezelfde dag nog, haar collega’s van het ziekenhuis waar ze werkt geïnformeerd over deze methode. Enkele weken later was ook daar een protocol klaar voor de wateropbaring van doodgeboren kindjes en is deze mooie methode ook in dit ziekenhuis toegepast.

In die dagen thuis heeft Faas het als heel gewoon ervaren dat Thijs in het water bij ons was. Regelmatig haalde ik Thijs uit het water om even te knuffelen of te ‘neuzen’ zoals we dat samen deden. Ook in de ochtend vroeg Faas of we Thijs gingen halen. Faas liet Thijs zijn motor speelgoed zien en zong ‘we will, we will rock you!’ nog steeds gewoon uit volle borst mee, terwijl hij naast Thijs stond. Ook heeft hij Thijs een keer geaaid toen ik met onze twee jongens op de bank zat. Met Faas hebben we in de winkel samen een beer gekocht. Een voor Faas en een voor Thijs. Echter, de beren vond Faas niet zo interessant, hij wilde liever een auto kopen voor Thijs. Dus ook dat hebben we gedaan. Die ene beer en die auto staan nog steeds bij ons in de huiskamer. De andere beer en auto heeft Thijs bij zich. Faas pakt de beer zo nu en dan om mee te knuffelen. We hebben veel foto’s en ook filmpjes gemaakt waar Thijs en Faas beide op staan. Nu al mooi om terug te zien, later waarschijnlijk van onschatbare waarde. Wat was het fijn dat we ook in deze situatie gebruik mochten maken van kraamzorg. Ook voor onze kraamverzorgster was dit een bijzondere ervaring. Zij had nog niet eerder een kindje in het water opgebaard gezien. Net als onze verloskundigen overigens. Ze hebben foto’s gemaakt van Thijs om aan collega’s te kunnen laten zien hoe mooi deze watermethode is. Het deed en doet ons goed om de verwondering van het mooie effect van water, ook bij de professionals, familie en vrienden terug te zien. Waar een kraamverzorgende in de regel zorgt voor een baby en kraamvrouw was dat in ons geval een beetje anders. Het was fijn om met de kraamverzorgster over uiteenlopende zaken te kunnen praten en de praktische zaken in huis aan haar over te kunnen laten.

Op dinsdag besloten we dat we die avond, met zijn tweetjes, Thijs zouden begraven in onze eigen tuin. Die nacht hebben we onder een prachtige sterrenhemel Thijs begraven. De plek waar Thijs in het water in onze kamer was, is nog steeds een prachtige gedenkplek. Met de gipsafdrukjes, zijn geboortekaartje en natuurlijk de mooie foto van Thijs in het water.

Dit ervaringsverhaal is door Maartje Kunen geschreven voor de website www.watermethode.nl. Wilt u op een andere manier gebruik maken van mijn ervaringsverhaal, neem dan gerust contact met me op via een mail naar de contact pagina.

In mijn opleiding tot verloskundige heb ik ooit de tip gekregen, om alles wat je verliest bij een miskraam in het water te bewaren, zodat je beter kunt zien, wat je bent verloren en of het compleet is.

Toen ons kleintje ruim 3 jaar geleden geboren werd, heb ik het daarom ook direct in het water gelegd. Ik wist dat het anders heel snel zou uitdrogen, en dat wilde ik niet. Ons kleintje was zo ontzettend welkom dat ik er de tijd voor wilde nemen om bewust afscheid te nemen (dit was onze 3e miskraam) en de watermethode heeft ons hier heel erg bij geholpen. Ik was verbaasd dat ons kleintje in het water zo mooi ontplooide en dat het zo prachtig zichtbaar was en bleef. Zelfs na 3 dagen was het nog goed te bewonderen. Ik kon er uren naar kijken en heb dan ook vaak verwonderd gekeken hoe klein en compleet ons kleintje was. En nog steeds pak ik af en toe de foto’s erbij, en ben ik ook achteraf gezien heel erg blij met de watermethode. Het belangrijkste van het doormaken van onze 3e miskraam is dat ik het op ‘mijn manier’ kon doen. Daardoor kan ik er goed op terugkijken, en raar gezegd, ik vond de tijd zó bijzonder, dat ik het gerust nog eens over zou doen!

In mijn werk geef ik ook anderen, zowel collega’s als cliënten, het advies om na een miskraam het kindje in het water te leggen. Helaas ben ik tot nu toe nog maar weinig mensen tegengekomen die daadwerkelijk van de watermethode gebruik maken. Het is uiteraard ook ieder voor zich, maar ons heeft het zeker geholpen met de verwerking van de miskraam. Ik ben dan ook erg blij dat de watermethode steeds meer bekendheid krijgt! Langere tijd geleden heb ik onverwachts een vrouw begeleid die beviel van een erg klein kindje van 20 weken. Ik had haar geadviseerd om de watermethode toe te passen. Maar het ziekenhuis waar zij onder controle was, vond dat niet nodig. Later in de week zag ik foto’s terug van het kindje in het mandje en toen dacht ik nog, wat zonde, dat dit kindje niet in het water lag. Dan zou het nog vele malen mooier zijn geweest!

Wat mij betreft, mag de watermethode algemeen bekend worden!!! En dan vooral in ziekenhuizen, want ik vind dat het absoluut een grote meerwaarde is!

Wat was het mooi. We verwachten met zijn vijfjes een kindje. Omdat de oudere kinderen (14,11 en 8) enorm betrokken waren in de zwangerschap was de klap dat het kindje niet meer leefde ook een klap voor ons vijfjes.

Toen ik in het ziekenhuis was om te bevallen van dit kindje hoopte ik heel erg dat we het kindje aan de andere kinderen konden laten zien. Maar het moest wel mooi zijn. Het mocht geen schok worden. Toen het geboren was bleek het een heel mooi onbeschadigd kindje te zijn. Wat hebben we dit bewonderd. En zo mooi, dat konden we wel aan de andere kinderen laten zien.

Een dag later bleek het kindje nog mooier te zijn geworden. En toen de kinderen weer thuis kwamen en we het dus konden laten zien hebben ook zij vol bewondering naar het kindje zitten kijken. Zeker de oudste, een jongen van 14 was zo onder de indruk, dat hij nu nog zegt dat hij zo blij is dit gezien te hebben. We weten bij onze kinderen zeker dat we er goed aan gedaan hebben.

Het gevoel van trots op dit kindje was een onverwachts gevoel, maar zelfs de kinderen hadden dit gevoel. Hoe je het ook wendt of keert, dit was een broertje/zusje (het geslacht was niet helemaal duidelijk) van hun.

Hanneke

Foto’s van het kindje van Hanneke vind je hier (13+5).

Na zijn geboorte was hij echt een lijkje. Door hem in het water te leggen ging hij vanzelf in de foetushouding
liggen en werd hij weer mooi. Je kijkt er veel mooier naar. Het beeld op ons netvlies is nu lief. Verschonen van het water is voor ons als het verschonen van zijn bedje. En het is ook goed dat het water verkleurt, gaat ruiken. Dat helpt om afscheid te gaan nemen. En dat is dan ook goed.
Nu staat hij voor altijd bij ons in de kamer in zijn vlinderurn. Hij hoort bij ons.

Angela en Ferry over hun zoontje Fynn

Hanneke en Marc 

Klik hier voor de foto’s van Fenna (bij 35). 

Onze dochters zijn met 20 weken en 5 dagen geboren in het LUMC te Leiden waardoor ze niet levensvatbaar waren.
Denise, de fotograaf, vertelde dat we onze meiden in water kunnen opbaren om ze zo mooi mogelijk te houden tot aan de begrafenis.
De meiden lagen, tot we in Apeldoorn waren, in een mandje (niet in water).
De huid werd wat plakkerig en je zag je bij één van de meiden dat het schedeltje al van vorm veranderde.

Moeilijk
Ons idee over een wateropbaring hebben we met onze begrafenisondernemer Miranda besproken. Zij had er al een lezing over gehad maar deze methode zelf nog niet toegepast. Zij is voor ons gaan uitzoeken hoe dit in de praktijk in zijn werk ging. Ze heeft een simpele plastic bak gekocht, ijskoud kraanwater toegevoegd en onze meiden hierin neergelegd. Deze bak stond op een koeling waar een doek overheen lag. Een heel natuurlijk, mooi gezicht.
In eerste instantie vond ik het heel moeilijk om de meiden aan te raken in het water. Mijn vriend deed dit al vrij snel.
Miranda ging twee keer per dag naar onze meiden het water verschonen en kijken hoe ze erbij lagen.

Wens
Mijn wens was om de meiden nog een keer op schoot te houden, met ze te knuffelen, wat iedere moeder met haar kindje zou willen doen. Ik heb aan Miranda gevraagd of dit mogelijk was en zij beaamde dit. Samen met haar heb ik toen onze meiden uit het water gehaald en kon ik met ze knuffelen. Ze voelde helemaal niet naar aan! Zelfs de kleur trok dan weer een beetje bij.
Het gaf mij enorm veel rust dat dit nog mogelijk was. Wow, wat genoot ik hiervan!

Meer bekendheid
De dagen erna durfde ik dit alleen te doen en was blij dat ik deze vraag gesteld had. Dit was door de wateropbaring niet alleen mogelijk, maar ze voelden ook nog heel prettig aan. Ik denk dat wanneer wij niet voor deze watermethode hadden gekozen, de huid veel kwetsbaarder zou zijn geweest En dat het vast houden/knuffelen een heel andere beleving was geweest.
Wanneer mensen in deze verdrietige situatie terecht komen, raad ik hen dit zeker aan. Deze methode moet veel meer bekendheid gaan krijgen!

Blog uitvaartondernemer met link naar de foto’s:

http://signet-uitvaart.nl/wateropbaring/

Ik ben Anneleen, vroedvrouw en mede-oprichtster van vzw Boven De Wolken. We bestaan nu bijna 3 jaar en het fotograferen van onze allerkleinsten in Vlaanderen is spectaculair verbeterd sinds we de vroedvrouwen overtuigen jullie methode toe te passen. Het kost ons in elk ziekenhuis eventjes moeite om de vroedvrouwen over de streep te trekken maar er is maar 1 baby’tje nodig en iedereen kan meteen zien wat de meerwaarde is! Gisteren nog maar fotografeerde ik in mijn eigen ziekenhuis een baby van 26 weken die er na een nachtje in koud water 10x beter uitzag!  Alle lijkvlekjes waren verdwenen en de lipjes terug mooi vol! Dus dank je wel! Een wereld van verschil voor de ouders.

Anneleen Fransen

Op 7 februari 2017 leerden wij tijdens een scholingsavond in Eerbeek Ilona kennen die vertelde over de watermethode. Wij hielden ons op dat moment, met ima afscheidszorg, al drie jaar bezig met het welkom heten en afscheid nemen van baby’s die tijdens de zwangerschap of rondom de geboorte overlijden. Voor de ouders die wij begeleiden dus een mooie mogelijkheid om goed afscheid van hun kindje te kunnen nemen.

Het klonk allemaal zeer waardevol maar aan wie zouden we dit durven vragen. Kort daarna verloor een medewerker uit de geboortezorg haar kindje en haar durfden we te vragen de watermethode te overwegen. Zij was direct onder de indruk en legde haar kindje na de geboorte in het water. Wij waren zeer ontroerd door wat we zagen. Een prachtig meisje dat met de dag lichter kleurde en nog mooier werd.

Inmiddels hebben we heel veel ouders begeleid die hebben gekozen voor de watermethode. De zwangerschapsduur van de kindjes varieerden van 14 tot 35 weken.

De veelgehoorde bezwaren vooraf waren:

• Ik wil mijn kindje graag nog kunnen vasthouden. Kan dat wel in het water?
• Ik wil mijn kindje niet in de koelkast.
• Ik ben bang dat ons andere kind hier nare gevoelens aan overhoudt.
• Gaat het niet lijken op foetussen op sterk water?

De reacties tijdens en na de watermethode waren:

• Ik vond het zo fijn om mijn kindje van alle kanten goed te kunnen bekijken
• Mijn kindje werd heel rood geboren en kleurde steeds meer roze
• Toen mijn kindje werd geboren was het hoofdje wat “gedeukt”. Na een paar dagen was dat verdwenen.
• Dankzij de watermethode konden we onze dochter aan iedereen laten zien omdat ze met de dag mooier werd. Dit is zo waardevol. Ik kon me hier van te voren geen voorstelling van maken.
• We hebben ons zoontje er meerdere keren per dag uitgehaald om vast te houden en te knuffelen. Ook hebben we veel foto’s gemaakt.
• Omdat onze kindjes toch al in het water lagen, was het heel logisch om ze de laatste dag in bad te doen. We hebben toen het koude water vervangen door warm water en hebben wat zeep aan het water toegevoegd. Na hun badje hebben we ze in hun doekjes gewikkeld en in hun mandje gelegd.
• Onze andere zoon zat te kleuren terwijl de baby in z’n bakje water op tafel stond. Alle tekeningen kon hij meteen aan z’n broertje laten zien.
• Door de koelelementen en het verversen van koud water (dat we vooraf in de koelkast hadden gezet) hoefde de baby niet in de koelkast. Dat paste niet en ik vond het geen fijn idee.
• De overgang van het vruchtwater naar het bakje water was zo natuurlijk. Ons dochtertje lag precies zoals ze in de buik ook lag.
• Wij vonden alleen een bakje wat kil dus we hebben net zolang gezocht tot we een bakje vonden dat precies in het mandje paste. Dat zag er heel geborgen uit.

Als welkom heten en afscheid nemen samenkomt is het heel belangrijk aan beide aspecten aandacht te besteden. De watermethode is een zeer waardevolle manier om je kindje te verwelkomen en te leren kennen. Bij te vroeg geboren baby’tjes en kindjes die in de buik zijn overleden is de huid vaak heel kwetsbaar en donker van kleur. Als deze kindjes op een koeling liggen wordt het huidje vaak alleen maar donkerder en droogt snel in waardoor deze kindjes er wat ingevallen uitzien. Doordat de huid zo kwetsbaar is, zijn deze kindjes lastig vast te houden. De watermethode zorgt er juist voor dat je je kindje makkelijk kunt aanraken en vasthouden zonder dat je de huid beschadigt. Ouders vinden het vaak ook fijner om hun kindje roze ipv rood te zien. Ook is het fijn om te zien dat je kindje niet invalt maar juist wat voller wordt.

Wij hebben ook een website opgezet waar ouders van overleden kinderen informatie kunnen vinden, zie steunpuntnova.nl.

Ruth van den Ijssel, Ima afscheidszorg

Ik heb een tijdje geleden jullie bijeenkomt over de watermethode bijgewoond en ik ben enorm onder de indruk.

Eerder was ik toch wat terughoudend het aan ouders te adviseren omdat ik er nog geen ervaring mee had.

Toch mocht ik pasgeleden een familie begeleiden bij het uitvoeren van de watermethode en hoewel ik het heel spannend vond, was ik ook enorm onder de indruk.

Een beeldschoon meisje dat met 23 weken zwangerschap was geboren. Ze bleef zo mooi in het water, het voelde puur maar ook waardig aan, dit omdat ze prachtig was om naar te kijken in plaats van moeilijk om aan anderen te laten zien.….de ouders waren zó trots op hun mooie kindje.

Ik heb nu zelf ervaren hoe mooi de watermethode is en wil dat graag aan iedereen laten weten.

Marise den Oudsten, Fender uitvaart

Als tante van een neefje dat met 23 weken ter wereld kwam, in een kartonnen bakje werd gelegd met alle gevolgen van dien is het jammer dat ik dit niet 5 jaar eerder wist. Als kraamverzorgende (zowel thuis als in ziekenhuis) ga ik deze informatie zeker delen!

Wat een geweldige optie (voor een minder geweldige ervaring)…

Hopelijk gaan snel veel meer mensen hiervan weten!

 Mariëlle Olyerhoek, kraamverzorgende